Usiedliśmy w pierwszych rzędach – na twarzy niektórych z nas pojawił się grymas niezadowolenia. „Pierwszy rząd? Tak blisko? E..., najlepiej siedzi się z tyłu” – zdawali się głośno myśleć ci, którzy nadal do teatru podchodzili jak do kina. Nie było jednak wyjścia – miejsca zarezerwowane – siadamy i nie gadamy! Trzeci dzwonek i... magia się zaczyna! Bo to była dla nas prawdziwa magia: bliskość aktorów, którzy niejednokrotnie nawiązywali z nami rozmowę i kontakt wzrokowy, okazała się wielkim plusem, a nie wadą! Teraz mogliśmy w pełni podziwiać doskonałą grę aktorską, przyjrzeć się, jak można grać nie tylko ciałem, ale także gestem i mimiką, zwrócić uwagę na sposób, w jaki mówią aktorzy (nawet ich szepty były słyszane na końcu sali). Akcja rozgrywała się w salonie fryzjerskim „Szalone nożyczki”, umiejscowionym w realiach elbląskich. W kamienicy, w której znajdował się salon, popełnione zostało tajemnicze morderstwo. Sztuka była lekka w odbiorze, pełna dobrego humoru słownego, sytuacyjnego i postaci. Śmialiśmy się właściwie bez przerwy przy pełnym zaangażowaniu, bowiem to od nas widzów, zależało jak potoczą się losy bohaterów i jak zakończy się spektakl. Zgadywaliśmy, kto mógł popełnić zbrodnię i dlaczego. Błyskotliwe reakcje aktorów na dziwaczne nieraz komentarze i pytania młodych odbiorców, były prawdziwym bonusem! Najbardziej w pamięci utkwił nam Marcin Tomasik odgrywający rolę dość oryginalnego fryzjera - właściciela salonu oraz Natalia Jakubowska wcielająca się w postać fryzjerki Barbary. Cała obsada aktorska zdecydowanie zasłużyła na wielkie brawa, które od nas otrzymała.

Wniosek po tym spektaklu: pani Kasiu, kiedy następny wyjazd do teatru?.. :)

„Ruski miesiąc”

 Trochę musieliśmy poczekać na kolejną sztukę, ale się doczekaliśmy. Tym razem usiedliśmy w dalszych rzędach, z czego byliśmy niezbyt szczęśliwi, bowiem teraz już wiemy, że im bliższy kontakt z aktorem, tym głębszy odbiór sztuki. Spektakl zupełnie inny od „Szalonych nożyczek”: podejmował poważniejszą tematykę biurokracji, niełatwego życia mniejszości narodowych w Polsce, nawiązywał do problemów małżeństw dwuwyznaniowych. Sztuka choć trudniejsza w odbiorze, przepleciona była sporą dawką humoru. Dopatrzyliśmy się znanych nam z poprzedniej sztuki aktorów, jakże inaczej teraz grających. Wyszliśmy z teatru również zadowoleni, doświadczyliśmy różnorodności form teatralnych.

Teraz żałujemy, że na wyjazdy do teatru nie zdecydowaliśmy się szybciej, co najmniej rok wcześniej. Mamy bowiem pewne poczucie niedosytu, chcielibyśmy obejrzeć kolejną sztukę, zobaczyć, w jaki inny sposób można jeszcze zagrać na scenie, jak przedstawić bohatera. To wszystko ciągle jest dla nas wielkim, choć niepoznanym jeszcze przeżyciem, którego chcielibyśmy niejednokrotnie doświadczyć. Oby taka okazja jeszcze się nam trafiła! (Panią Kasię uprzedziliśmy, że choć już będziemy w innych szkołach, a dowiemy się, że organizuje wyjazd do teatru, nie damy jej spokoju, dopóki nie znajdzie i dla nas miejsca ;)).

Z podziękowaniem za inne spojrzenie na sztuki teatralne i możliwość wyjazdu do teatru

uczniowie klas III gimnazjum

W drodze powrotnej do domu zrobiliśmy sobie małą przerwę na przekąskę w McDonaldzie w Malborku. Upał był nieznośny, więc niektórzy z nas postanowili się ochłodzić w fontannie. Taki mały powrót do czasów, kiedy mieliśmy po kilka lat i beztrosko biegaliśmy w krótkich spodenkach :)