15 kwietnia 2011 roku w naszej szkole na pierwszej lekcji miała miejsce niezwykła  lekcja historii, którą prowadził białobrody mężczyzna w grecko-rzymskiej todze. Miał on trzech pomocników, których w ramach historycznego zabarwienia inscenizacji nazywał niewolnikami.

14 kwietnia 2011 r.

 

 

Uczniowie uczestnicząc w przedstawieniu przenosili się w czasie, błyskawicznie przestawiali zegarki i zmieniali daty. Prowadzący wybrał uczennice i ucznia do odegrania ról Greczynki i greckiego filozofa. Wybrano również chłopca roli starożytnego Rzymianina. Przedstawiony został nam codzienny ubiór Greków i Rzymian, ich praca oraz inne codzienne zajęcia.

Kolejnego  innego ucznia przebrano za dorosłego mężczyznę, który miał po raz pierwszy wystąpić przed ludem, czyli zgromadzonymi klasami. Przemowa była krótka i bardzo rzeczowa, właściwie były to tylko dwa słowa. Słówka nawet! Brzmiały one: Uczcie się! Przesłanie chyba nawet zostało zrozumiane przez uczniów, bowiem ze sprawdzianu z historii w klasie szóstej żaden uczeń nie otrzymał oceny niedostatecznej.

Białobrody prowadzący przeszedł do konkretów, a właściwie do konkretnego uzbrojenia Rzymu i Grecji. Na początek zaprezentowano białą i lekką osłonę z materiału. Nie wyglądała raczej na coś, co mogłoby zabezpieczyć  przed mieczem wprawnego żołnierza bądź gladiatora. Nikt z zebranych nie zamierzał jednak tego sprawdzać. Następna zbroja, wykonana zazwyczaj z brązu lub blachy, nazywana była „torsem atlety”. Jej nazwa wzięła się stąd, iż ta zbroja z przodu ma kształt umięśnionego torsu, a z tyłu - umięśnionych pleców. Mędrzec pokazał nam włócznię, która przynajmniej w naszym przekonaniu, była długa. Jednakże okazało się, iż miał w zanadrzu jeszcze jedną włócznię długości aż trzech metrów! Wytłumaczono nam, że ta broń jest stosunkowo krótka, gdyż istnieją dwa razy dłuższe od niej. Następnie prowadzący jako ciekawostkę podał fakt, że niesamowicie trudno jest zmiażdżyć tułów osy. Dzieje się tak dlatego, że ma on zachodzące na siebie płytki.

 

 

W dalszej części przedstawienia zostałam poproszona o wystąpienie na scenę z innym uczniem. Odziano mnie, bo inaczej tego nazwać nie mogę, w pluszową  bluzkę, czerwoną tunikę i bardzo ciężką zbroję. Nałożono mi hełm, przez który niewiele widziałam. W ręce próbowałam utrzymać ciężką tarczę.  Formowaliśmy dwuosobowego żółwika i wyglądaliśmy zza niego. Z zewnątrz to musiało wyglądać zabawnie, ale w ciężkim odzieniu nie było to łatwe. Gdy zostaliśmy zwolnieni ze służby wojskowej, radośnie uciekliśmy na swoje miejsca. Nauczycielka historii na prośbę prowadzącego wybrała trzech największych urwisów. Prowadzący wytargał ich za uszy, kazał obiecać, że nie będą już nigdy więcej przeszkadzać i będą się uczyć, a potem przebrał ich za gladiatorów. Lekkozbrojny gladiator miał na prawym ramieniu umocowaną przylegającą blachę, przy twarzy wygiętą pod kątem prostym, aby chroniła twarz. W tej samej ręce miał miecz, aby po walce „dokończyć nim dzieła”. Siatką w lewej miał unieruchomić wroga w razie panicznej ucieczki. Średniozbrojny gladiator miał już hełm, skórzane naramienniki i blaszane kółeczko chroniące mostek. Okrągła tarcza w jednej dłoni, w drugiej włócznia i miecz przy boku schowany w pochwie. Ciężkozbrojny gladiator miał zbroję, dużą i prostokątną tarczę oraz większy i cięższy miecz. Następnie młodych wojowników nauczono słów, jakimi gladiatorzy witali Cezara. Wbrew temu, co myśli większość po obejrzeniu „Asterixa” nie było to „Ave Cezar!”, o nie. To pozdrowienie zarezerwowano dla wolnych obywateli. Gladiatorzy mieli wykrzyknąć głosem pozbawionym strachu „My idący na śmierć, pozdrawiamy ciebie, Cezarze!” . Gdy dano sygnał, nasi koledzy... cichuteńko wymamrotali pozdrowienie. Mężczyzna pogroził im, że jeśli jeszcze raz tak zrobią, to przyłoży im laską, a nie była to groźba byle jaka, bo laskę miał potężną. W momencie nadania sygnału po raz drugi, największy z niewolników zamachnął się skórzanym pasem a starzec laską. Poskutkowało. Chłopcy wykrzyczeli to z wigorem, o jaki nikt ich nawet nie podejrzewał. Przez salę przeszła salwa śmiechu. Niestety, nie zobaczyliśmy ich w bitwie, ale za to zaproponowano nam, abyśmy obejrzeli pokaz walki gladiatorskiej w wykonaniu najmniejszego z niewolników i tego, że tak powiem średniego. Walka miała charakter komiczny, przynajmniej na początku. Gladiatorzy udawali, że się siebie boją, a potem ich walka była tak zsynchronizowana, że przypominała bardziej taniec niż walkę na śmierć i życie.

 

Żywa lekcja historii dobiegła końca. Prowadzący wyraził nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkamy, a my podziękowaliśmy za sporą dawkę nauki połączoną z dobrą zabawą gromkimi brawami.