„Moje miasto- moja mała ojczyzna”

Mam na imię Monika. Mam 14 lat, a moją „małą ojczyzną” jest mój dom w Lipinkach Szlacheckich.
                                                                                                               

         09.09.1999 – oprócz tego, że jest to bardzo ładnie wyglądająca data, dla mnie ma ona jeszcze jedno, bardzo ważne znaczenie. Właśnie od tego dnia moi rodzice zostali właścicielami działki budowlanej   w przepięknej miejscowości o nazwie Lipinki Szlacheckie. Lipinki Szlacheckie leżą w południowej części woj. pomorskiego, terytorialnie podlegają pod powiat Starogardzki i takąż też gminę. Z wiadomości zaczerpniętych z opowieści starszych mieszkańców, dowiedziałam się, że nie zawsze moja miejscowość nosiła taką nazwę jak obecnie. Przed wieloma laty, bardzo trudno teraz powiedzieć od kiedy i z jakiej przyczyny wieś nosiła nazwę Lipinki Zbójeckie. No tak, człon pierwszy można łatwo wytłumaczyć, bo przez całą długość, kiedyś jedynej drogi przebiegającej przez osadę, rosły piękne lipy. Czas jednak robi swoje i na dzień dzisiejszy pozostało już tylko kilka drzew upamiętniających genezę powstania tej części nazwy, natomiast, co do jej drugiej części, to są różne teorie, ale żadna nie jest jednoznaczna. Myślałam, że znajdę jakieś wzmianki o historii moich Lipinek w księgach parafialnych tutejszej parafii, ale okazuje się, że te najstarsze są przechowywane w archiwum Kurii Diecezjalnej w Pelplinie i niestety nie miałam do nich dostępu, ale wiem, że w tych „obecnych” na parafii są zapiski z 1910 roku, ale jaki „zbój” był „przyczyną” tego drugiego członu starej nazwy, nigdzie nie mogłam znaleźć.

 

 

         Nikt z obecnych mieszkańców nie mógł mi też powiedzieć, od jakiego czasu obowiązuje jej nazwa w obecnej formie. W dokumentach o historii niedalekiej miejscowości o nazwie Rożental znalazłam następującą wzmiankę, w której wspomniana jest już obecna nazwa: „ W XVII w. wykonano wyrok na pastuchu z Lipinek Szlacheckich, który zabił klasztornego bartnika”.     

        Z danych uzyskanych od sołtysa p. Andrzeja Tylickiego, dowiedziałam się, że obecnie rdzennej ludności Lipinek Szlacheckich jest 30%, natomiast pozostałe 70%, to ludność napływowa. Następny, bardzo ciekawy podział, to średnia wieku naszych mieszkańców, 30% to młodzież i dzieci, 20% młodzież do lat 20, 40% dorośli w wieku produkcyjnym, a pozostałe 10%, to osoby starsze w wieku nieprodukcyjnym.  Z danych tych wynika, że jesteśmy bardzo młodym środowiskiem i biorąc pod uwagę fakt, że 90% ogółu stanowią ludzie raczej młodzi, możemy domniemać o dalszym rozwoju miejscowości. Z tego, co pamiętam, w 2000 roku w naszej miejscowości było jeszcze niewiele domów. Mogę powiedzieć, że razem ze mną rosło i moje otoczenie. Fakt, że przez środek Lipinek Szlacheckich przebiega droga wojewódzka nr 229, oraz to, że od węzła autostrady A1 dzieli nas zaledwie 3 kilometry, może cieszyć wszystkich tych, którzy uzależnieni są od środków komunikacji. Niestety wraz z rozrastaniem się mojej miejscowości, ( w 2000 roku w Lipinkach Szlacheckich zameldowanych było ok. 150 osób, gdzie w 2006 roku cyfra ta wyniosła 274 osoby, a w chwili obecnej przekroczyła 500 osób) rosną też potrzeby i oczekiwania jej mieszkańców. Droga przelotowa stała się utrapieniem, myślę, że nie tylko miejscowych, ale też tranzytowych kierowców. Od momentu otwarcia węzła autostrady A1 – Pelplin, znacznie zwiększył się ruch kołowy, co przy braku chodnika jest uciążliwe dla wszystkich korzystających z tej trasy. Lipinki Szlacheckie znajdują się w malowniczym regionie Kociewia, otoczonym lasami mieszanymi i pięknymi jeziorami. Lipinki Szlacheckie, mimo tego, że jest to bardzo mała wioska jest zapewne warta zwiedzenia, nie tylko z powodu pięknych domów i otaczających ich ogrodów, ale przede wszystkim z uwagi na wspaniałych ludzi i kontakt  z nimi. 
Dookoła cudne lasy, łąki, pełno prawdziwej natury... Zimą jest tu malowniczy krajobraz, zapewne niedostrzegany przez wielu, a latem cisza i spokój. Sam obraz tutejszej przyrody jest niesamowity, niedaleko mojego domu znajduje się lęgowisko czapli i żurawi ( ich głośne nawoływania budzą mnie wczesną wiosną). Nie jest też niczym niezwykłym, widok żerujących dzików, czy saren. Mimo tego, że zdaniem wielu nie znajdzie się tu modnych dzisiaj atrakcji, każdy gość może liczyć na sympatyczne przyjęcie. Można spróbować mleka prosto od krowy, zebrać dorodne grzyby, pooglądać zwierzęta, odpocząć na łące słuchając ptaków… W historii Lipinek Szlacheckich, jak zapewne w dziejach wielu innych miejscowości są nie tylko wesołe i kolorowe obrazy i wspomnienia. W czasie II wojny światowej, hitlerowcy zamordowali 20-tu mieszkańców wsi, co upamiętnia pomnik znajdujący się w bezpośrednim sąsiedztwie budynku byłej szkoły podstawowej. Z radosnych tradycji w krajobraz i historię naszej miejscowości na stałe już wpisały się: zabawa z koszykiem, Dzień Kobiet, zabawa sylwestrowa, czy dla najmłodszych Dzień Dziecka i zabawy przebierańców. Najważniejsza data ostatnich lat przynajmniej dla mnie i dla mojej rodziny to 30.03.2009.  W poniedziałkowe popołudnie przyszła na świat moja siostrzyczka Kinga. Pierwszy członek mojej rodziny, którego losy rozpoczynają się w Lipinkach. O tej kruszynie nikt nie powie, że jest elementem napływowym. To rdzenna Lipinianka od urodzenia związana z tym najpiękniejszym miejscem na Ziemi. Teraz trzeba się nią opiekować, poświęcać czas, energię i obdarowywać ją miłością. Wszystkim nam sprawia to przyjemność. W ten sposób budujemy naszą przyszłość i historię. 

 

Dla niej to my jesteśmy „małą ojczyzną”, a właściwie całym światem. W najbliższym czasie będziemy jej życiowym przewodnikiem. Lipinki Szlacheckie to miejsce magiczne. Spotykają się tu dawne opowieści, losy ciekawych ludzi powiązane nierozerwalnie z historią jej obecnych mieszkańców. To dobre miejsce na Ziemi. Bezpieczne i dające możliwości rozwoju. Poczucie bezpieczeństwa daje głównie rodzina, ale też życzliwi sąsiedzi. Czas spędzany z nimi zacieśnia te sympatyczne więzy. To, czego się tutaj nauczymy, zostanie z nami na zawsze. Wierzę, że mam w tym miejscu szansę na dobry start, wiem, że mogę liczyć na pomoc najbliższych. Nasze, moje  życie zmieniło się teraz nie do poznania. Czuję się w jakimś stopniu odpowiedzialna za moją młodszą siostrę. To nowe i ciekawe uczucie. Na pewno przekażę jej kiedyś historię swojej rodziny. A to jest ciekawe. Moja mama urodziła się w Starogardzie Gdańskim, czyli można powiedzieć, że to miejscowa „babka”, natomiast mój tata urodził się we Włoszczowej ( zapewne kojarzycie nazwę tego miasteczka, bo to właśnie tam poseł Gosiewski „wywalczył” przystanek pociągów Eurocity i Intercity, oraz to właśnie tam głośno walczono o krzyże w szkole), wychował się   w niewielkim miasteczku należącym do rodu Koniecpolskich, właśnie o nazwie Koniecpol, leżącym w rejonie pogranicza Gór Świętokrzyskich i Szlaku Orlich Gniazd na Jurze Krakowsko-Częstochowskiej. Zlepek tak różnych kultur musiał zaowocować wspaniale pomieszanymi tradycjami tych dwóch jakże różnych regionów Polski.

 

 

Tu w Lipinkach Szlacheckich moi rodzice postanowili zamieszkać i stworzyć nam dom. Niezależnie od tego jak potoczy się mój los, gdzie mnie życie zaprowadzi, to miejsce będzie dla mnie bardzo ważne. Wiem, że zawsze będę pamiętać o rodzicach, o siostrach, o moim dzieciństwie, dorastaniu… Zawsze z uśmiechem będę wspominać wspólnie spędzany czas. Może kiedyś, jak już założę własną rodzinę, te wspomnienia pozwolą mi podjąć decyzję o tym, że zamieszkam tu, gdzie było mi najlepiej. To mojej niedużej miejscowości będę zawsze wierna i może właśnie tutaj zbuduję nowe pokolenie, któremu przekażę wartości, które wpoili mi moi rodzice. Tego życzę sobie i wam wszystkim. A teraz zapraszam do „MOICH LIPINEK SZLACHECKICH”, mojej małej ojczyzny.

 

 

Monika Wylęgły kl. II B I miejsce w II Kociewskim Konkursie
Literackim im. Romana Landowskiego w kategorii juwenalia literackie - rys historyczny