Alicja Bruszewska kl. II B
praca pt. "Jestem płatkiem śniegu i lecę z nieba na ziemię."

A więc to koniec. Przygoda oraz sens mojego życia dobiegł końca, lecz nie czuję się nieszczęśliwy.  Ogarnia mnie ciepło, radość i duma, że to właśnie ja zostałem wybrany jako płatek śniegu, który wyruszył tego roku na ziemię. Leżąc na ławce, patrząc w niebo, przypominam sobie te niezapomniane chwile, jakie miałem szansę przeżyć …

Pamiętam  twarz mamy, kiedy żegnała się ze mną. Jej łzy szczęścia i smutku. Nie było jej dane wyruszyć na ziemię, więc cieszyła się , że właśnie oto jej syn dostał ową szansę. Nikt 
z nas nie wiedział, co dzieje się podczas podróży płatków śniegu, lecz od małego uczono nas, że wyprawa na dużą przestrzeń  to cel naszego istnienia. Gdy spadałem, zapomniałem 
o wszystkim, liczyło się tylko to, co działo się w tamtym momencie, spełniało się moje marzenie. Wiatr niosący moje ciało i mróz przyozdabiający wzór, który posiadałem. To uczucie było niesamowite i właśnie wtedy zza chmur wyłonił się inny, nieznany nam - płatkom śniegu - świat. Wysokie, kwadratowe budowle i dziwne, przemieszczające się maszyny. Krajobraz był cudowny, lecz nie budynki mnie intrygowały, a istoty poruszające się po ziemi. Wiatr niósł mnie w kierunku jednego z większych budynków i właśnie w tej chwili moi bracia i siostry uderzyli jako pierwsi o ziemię.  Z budynku dobiegł dziwny dźwięk-brzęczenie. Nagle na zewnątrz wyleciała gromada istot, lecz nie tak dużych, jakie do tej pory widzieliśmy spadając. Zaczęli biegać wokoło, skakać i śmiać się.  A wiec wyczekiwali nas. To z naszego powodu, tak się cieszyli. Zbliżając się do ziemi oczekiwałem momentu, 
w którym się z nią zetknę, gdy nagle stanąłem w miejscu. Przecież to było niemożliwe, patrząc w dół widziałem, że od ziemi dzieliła mnie spora odległość. Mój wzrok skierował się w prawą stronę i wtedy ujrzałem dwie dziwne pary „krążków”, które mnie bacznie  obserwowały. Jedna para była zielona, a druga brązowa. Co jakiś czas zamykały się, dosłownie na sekundę. Byłem przestraszony, lecz także zaintrygowany tym, czym mogą być istoty, które tak bacznie mi się przyglądają. To były dzieci, tak nazwała je osoba, która była większa od nich samych. Spytała, co trzymają, a więc chodziło o mnie, to ja znajdowałem się na ich ciele przykrytym grubym, wełnianym materiałem.  Dzieci odpowiedziały, a sposób 
w jaki mnie określiły bardzo mi się spodobał. Nazwały mnie najpiękniejszym płatkiem śniegu, jaki kiedykolwiek widziały i powiedziały, że będę ich nowym przyjacielem. Poczułem się szczęśliwy, dopóki większa istota, którą dzieci nazwały „panią”, nie ugasiła mojego szczęścia swoimi słowami. Powiedziała, że jestem zwykłym płatkiem śniegu, który wcześniej czy później się roztopi, dlatego nie można się z nami płatkami przyjaźnić. Zostałem urażony i poniżony. Nie rozumiałem słowa „przyjaźń”, lecz czułem, że dla tych dzieci ma to wielkie znaczenie. Gdy większa z istot odeszła, pary „krążków” skierowała się znowu w moją stronę. Popatrzyły na mnie, po czym jedna z nich zaproponowała, by usiadły na ławkę.  Rozmawiały i uśmiechały się do mnie. Nagle znowu usłyszałem dziwny dźwięk, znów to samo brzęczenie.  Dzieci poderwały się natychmiast i pobiegły w kierunku budynku, zostawiając mnie samego. Czekałem, aż małe, słodkie istoty wrócą i właśnie wtedy poczułem, jak moje ciało mięknie.

Właśnie teraz, w tej chwili leżę i wspominam niezapomniane chwile, które przeżyłem. Czuję się szczęśliwy i zadowolony, że moje marzenie, w które bardzo wierzyłem, w końcu się spełniło.  Moja misja dobiegła końca…