Wiruję wysoko, wysoko nad ziemią w śnieżnej chmurze. Są nas miliony podobnych do siebie śnieżynek. Zimny, arktyczny wiatr przesuwa nas nad Polskę. Czekamy na moment, aby zacząć spadać. Nagle chmura się otwiera. Z wielka radością zaczynamy spadać. Odczuwam ogromne podniecenie i zdenerwowanie, bo nie wiem, co wydarzy się w czasie lotu. Uczucie jest piękne. Podmuchy wiatru kołyszą mnie i łaskoczą po policzkach. Nabieram prędkości. Staram się prześcigać inne śnieżynki. Wzrasta u mnie adrenalina. Wtem pod nami przelatuje olbrzymi samolot do USA. Pasażerowie, z przylepionymi do okienek nosami , pozdrawiają mnie i porozumiewawczo mrugają. Lecę niżej i wpadam pomiędzy ogromne stado sikorek i wróbli. Na piórach jednej z sikorek ląduje bezawaryjnie w ogródku. Wokoło wszystko jest białe. Gromadka dzieci lepi z nas bałwanka i i śnieżne kulki. Trochę mnie to denerwuje-boję się, że stracę swój piękny kształt. Jednak w ogóle jest miło. Pod wieczór zaczyna się tragedia. Właściciel zaczyna odśnieżać ogród. Jestem podrzucana 
i poniewierana. Obrywam łopatą i ląduję na poboczu drogi. Ciężka jest dola płatka śniegu na ziemi. Jedni się zachwycają moim geometrycznym kształtem, inni narzekają, że jest im za ślisko. Jedynie dzieci zawsze radują się na widok  nas lecących z nieba. I niech tak zawsze zostanie, do końca świata i jeden dzień dłużej.